Osmanlý-Türk modernleþmesinin baþat güdüleyicisi olan diplomasinin derinlemesine incelendiði bu çalýþmada salt bir on dokuzuncu yüzyýl Osmanlý diplomasisi çözümlemesiyle sýnýrlý kalýnmamaktadýr. “Modern”in kavramsal analiziyle birlikte sýnýfsal bir pratik olan diplomasinin çözümlenmesi için devletin sýnýfsal temelleri Doðu-Batý karþýlaþmasý ekseninde taraflarýn yapýsal durumu dikkate alýnarak gözden geçiriliyor. Bu çerçevede, diplomatik pratiðin ortaya çýkýþýyla birlikte bu pratiðin ne tür faaliyetleri kapsadýðý ve tarihsel süreç boyunca Doðu’da ve Batý’da hangi sýnýflar eliyle yürütüldüðü ortaya konuluyor. Kendisini sürekli yeniden üreten bu karþýlaþmanýn þiddetini tayin eden Ýslam ve uluslararasý hukuk iliþkisi de teamüller, doktrinler ve “eman” müessesesi gibi oluþumlarla tahlil ediliyor.
Osmanlý’da Modernleþme ve Diplomasi’de Osmanlý diplomasisinin Türk ve Ýslam kökleriyle olan baðý etimolojik tahlillerle açýklanýyor; on beþinci yüzyýlda Ýtalyan kent devletlerinde ortaya çýkan modern diplomasiye ne þekilde eklemlendiðinin ve kendisini nasýl dönüþtürdüðünün izi sürülerek geçirdiði safhalar betimleyici yönleriyle ele alýnýyor. On dokuzuncu yüzyýla gelindiðinde, Tanzimat aydýnlarýnýn reformist karakterinin diplomatik pratiklerle kurduðu güçlü baðýn, baleden baloya, çatalbýçak kullanýmýndan at yarýþýna, dil okullarýndan edebiyat tercümelerine kadar günümüz modern kültüründe içselleþtirdiðimiz öðeler olarak hangi süreçlerle karþýmýza çýktýðý, akýcý bir üslupla okura sunuluyor.
Aile
