Ertuð Uçar’ýn 17 öyküsü, yalnýzlýðýn türlerinden ve hallerinden söz ediyor. Yazarýn daha önce yayýmlanan Rüya Arýzalarý adlý kitabýndakilerde olduðu gibi, bu öykülerde de kurgu bir tema etrafýnda gezinirken, mekân ortaktýr. Ýnsanýn tarihsel yalnýzlýðýnýn evi bu kez deniz fenerleri olmuþtur. Öyküler denizden, iklimlerden, insanýn doðayla karþýlaþmasýndan ve seçilen mekânýn sonsuz doðadaki duruþundan söz eder, yalnýzlýk düþüncesinin etrafýnda dolaþýrken ona dokunup çekilirler.
Öte yandan öykülerin kahramaný sadece insan deðildir. Diðerlerinin, deniz, kule, iklim ve coðrafyanýn, insansýlaþmaksýzýn katýldýklarý yekpare beden... Anlatý, kendisini kuran kahramanlardan hiçbirine imtiyazlý davranmaz.
Aile
