Koynumda özenle sakladýðým içimdeki kadýn bir gün bana baþ kaldýrdýðýnda, eline bir kalem vererek onu sonsuza kadar susturduðumu düþünmüþtüm. Yanýlmýþým.
Çünkü o hiç pes etmedi. Gece gündüz hiç durmadan sineme dizeler karalayarak, “þiirim sana“ diye isyanýný haykýrdý. Kendimi bildim bileli süregelen bu içsel kavganýn sonunda pes ettiðimi itiraf ediyorum. Bütün sesli ve sessiz harfler ve cümlelerin içinde yer deðiþtiren caný sýkkýn tüm kelimeler hep ondan yanaydý. Ben yenildim.
Yenilen taraf olarak; kazanana, vaktiyle gasp etmiþ olduðum sesi ve itibarý geri iade ederken tarz, üslup, akým, ekol, sanat, eðitim gibi nutuklar atmaya yeltendimse de o beni dinlemedi bile. Omuz silkti ve kalktý yürüdü mýsralarýn üstüne. Engel olamadým.
Bu kitap içimdeki asi kadýnýn isyaný kuþanýp daðlara çýkýþýdýr.
Þimdi bana satýr aralarýna gizlenip yaþanacaklarý seyretmek düþüyor. Ve bunu büyük bir keyifle yapacaðým. Baþarýrsa yolu açýk olsun. Yok, eðer ki tay taya kalkmadan koþmaya baþladýðý için tökezlerse, o zaman arkasýnda ben varým.
Aile
