Unutamamak büyük acýlar yaþatýr insana, eski acýlar...
Bazen de unutmak acý verir, hatýrlayamadýðýn küçücük bir ayrýntý, tatlý biran...
O küçük ve deðerli an'ýn etrafýný temizler, havalandýrýr, beklersin. Bir yerlerden hayal meyal belirsin, sonra yavaþ yavaþ görünür olsun, þekillensin istersin. Olmaz, öylece kararýp kalýr. Kederlenirsin...
Bir an'ýn, bir hayatýn yaþanmamýþ gibi olmasý ne kadar ürkütücü! Ama gerçek... Ne çok an, ne kadar çok hayat yaþanmamýþ gibi oluyor; zamanýn hoyrat ellerinden kurtarýlabilen yaþamaklar ne kadar az!
Þu bizim küçük hayatlarýmýz da bir gün elbet yaþanmamýþ gibi olacak. Bütün yazma çabamýz, o anlardan birer küçük hatýrayý dondurmaktan ibaret deðil mi? Zamanýn elinden kurtarmak... Bir gün, oturup birbirimize bakacaðýz. Çok eski zamanlardan açar gibi, kýsýk bir sesle konuþacaðýz...
Aile
