Vatan aþkýyla dolu, gösteriþten uzak, sadece Allah’a dayanýp güvenmiþ Anadolu çocuklarý… Çoðu yarý çýplak, çoðu yarý açtý. Bitkisel yaðda haþlanmýþ buðday kýrýðý yiyor, taþta toprakta yatýyorlardý.
Güneþe, fýrtýnaya, soðuða ve yaðmura karþý korumasýzlardý. Bazen çamur ve bazen de toz içindeki siperlerinde günlerini geçiriyorlardý. Fakat bütün bu olumsuzluklara raðmen, dünyanýn her türlü araç ve imkânlarýna sahip düþmanlarýyla aslanlar gibi savaþýyorlardý.
Bu ne sessiz, ne gösteriþsiz bir vatan sevgisiydi. Arkalarýnda fakir bir vatan topraðý duran bu insanlar, savaþ boyunca birer kahramandý. Ölüme gülerek gidiyorlardý. Allah’ýn adýný yürekten anarak düþmanýn üzerine atýlýyorlardý.
Aile
