Ýlme meraklý yoksul bir babanýn oðlu olan Ebu Hâmid Gazâlî, siyasî ve fikrî çalkantýlarýn yoðun olduðu bir dönemde H.450/M.1058'te Tus þehrinde doðdu. Küçük yaþta yetim kaldý. Medrese'ye yerleþtirildi. 15 yaþýndayken 5 yýl süreyle Cürcan'a gitti. Dönüþünde 3 yýl Tus'ta kaldý ve 23 yaþýnda Niþabur'daki Ebu'l-Meali Cüveyni'nin yanýna giderek 5 yýl süreyle kariyerini orada devam ettirdi. Hocasýnýn gözde öðrencisi oldu. Hocasýnýn vefatý üzerine Baðdat'a gitti. Orada Nizamülmülk'ün de bulunduðu birçok mecliste ilmî tartýþmalara girdi ve dikkatleri üzerine çekti. 34 yaþýnda Baðdat Nizamiye Medresesi'nin baþkanlýðýna getirildi. 4 yýl süreyle geniþ bir öðrenci kitlesine ders okuttu. Arta kalan zamanlarda felsefe ile meþgul oldu. Fýkýh, kelam ve felsefeyle ilgili bazý eserleri bu dönemde yazdý. El-Me'arifu'l-Akliyye'yi bu dönemde kaleme aldý. 38 yaþýnda þüphe krizi yaþadý. Görevini býrakma ihtiyacý hissetti ve sessizce Þam'a gitti. Huzurlu bir ortamda Ýhyâu Ulumu'd-Din adlý eserini yazdý. Ardýndan Kudüs'e ve Mekke'ye gitti. 40 yaþýnda Baðdat'a tekrar döndü. Kýsa süren öðretim faaliyetinin ardýndan Tus'a döndü ve eser telifiyle meþgul oldu. Vezir Fahrülmülk'ün talebi üzerine 49 yaþýnda Baðdat'ta öðretim kurumlarýnýn baþýna geldi. Hareketli geçen 4 yýlýn ardýndan Tus'a geri döndü. Ölünceye kadar ders okutmak ve eser yazmakla meþgul oldu. 55 yaþýnda vefat etti.
Aile
